Random şenliği

Selamınkonichiwa arkadaşlar =w= Ben şahsen evde sıkılmaktan öldüğüm için şu random olaylarına devam edeyim dedim.Hala hikayenin başından başlayıp şey edemesem de onu da yapacagm yapacagm U_U Zaten hangi kafaya hizmetse 3. kitap takılıyorum,herhalde en çok onu mu seviyorum nedir.Tek bildiğim en sevmediğim kitabın ilk kitap olduğu ._. Tüm diğer kitaplarda ilkinde olduğundan daha fazla fikrim var.İlk kitabın sadece azıcık başını ve sonunu hayal etmişim çünkü zeka kapasitesi örneği olarak,öyle olunca tıkanıp kalıyorum.Bi de güya  ben bu yaz ilk kitabı bitirecem yapıyodum....Hayalperestim işte naaparsın =A=

He yalnız hakkaten acayip sıkılıyorum ben.Okulu ölsem de özlemem de yine de sıkılıyorum yane o.o Bir de geçen bilgisayar başında 6 saat oturmak ölüm riskini artırıyor diye bir zırva okuduydum,NUU OAO oldum elbet ama gel gör ki o kıç bilgisayar başından kalkmadı.

Yalnız çok alakasız olacak ama yoğurt koyarken kapağına baktım "Adı Tadında Saklı U_U" yazıyodu. Valla sizi bilemiycem ama ben Şekersüt adından gizli formula çıkaramadım asjdlasldk

Sıkıldım dedim ben demi.

Başlamışken bir reklam daha yapıyım,Burn içmeyin emi çocuklar.Önceki haftalarda Sheri'yle buluşup ölmüştük biz hem hava çok sıcak hem de sabahlayıp uyumadığımızdan.Böyle ben "hıaggg uyumak istiyorum" diye ayaklarımı sürürken o da beni itekliyodu felan.Sonra Burn filan alalım yae yaptım-tabi hiç içmeyince nasıl bi halt olduğunu bilmiyordum. Aldık iyi güzel Sheri açtı içmeye başladı.Öküz gibi soğuk olunca bende açmaya üşendim o "Gerizekalı çocuk ne diye aldık aç iç şunu sıcak sıcak iğrenç bişe olcak =_=" yaptı ben de "Huag tamam yie =A=" dedim ama unuttum. Ha buarada sanırım konuşma balonlarından fazla keş duruyorum asdkkl Ama değilim yani U_U  Neyse sonra açmak aklıma geldi tabi.Bi açtım BÖYK NASI BİŞE O.
Zaten önünüzdeki randomdan nasıl bir şey olduğunu okuyacaksınız da yine de nefret ettim diyeyim.Ben zaten tatlı yeme özürlüyüm.Yani sayılırım..Bence öyleyim .-. Çok fazla tatlı yiyemiyorum çok tatlı geliyor asdkjaskld (cinyıs) Burn'e de maşallah sırf şeker koymuşlar heralde bence ondan enerji veriyor.Lan böyle olduğunu bilsem gidip çikolata alırdım ağzıma yazık değil mi lan.

Neysem,valla şimdiki randomın da edebi açıdan pek bir şeysi yok ya neyse .-. Yazmak isteyip yazamadıydım.Herşekilde edebi zartizlikler yapmadığım  yazılar bana boş geliyor bilmiyorum =_________= Okuyunca farkettim ki sanırım komik olmaya çalışıp becerememişim kasşdlkasdşlka

HEEERNEYSE BUYRUN.

Selene

(valla Selene'den de bıkacağınız gibime geliyor.Zaten dürüstçe sevilecek bir karakter olduğunu düşünmüyorum.Ama sabredin bu işkence de bitecek f.f.)

Gözlerim korkuyla açıldı. Dün gece yorgunluktan uyuyakalmıştım, yoksa stres tüm vücudumu bir kuklaymışım gibi ele geçirmişti. Yatakta uzanmama rağmen kalbimin ritmi yavaşlamıyordu, beynimdeki düşünceler ve görüntüler dur durak bilmiyordu. Bir yandan zangırdayan vücudumla bir yandan patlama noktasına gelen kafam görünüşe bakılırsa bir yerde harap olup pes etmiş, gözlerimin perdelerini indirmelerine müsaade etmişlerdi.

Sersem bir halde yatakta oturur pozisyonda durdum. Gözlerim karardığından kalkmak için acele etmedim ve düşüncelerimi toparlamaya çabaladım. Dövüş… Orak… Ve Sera Walker.

Dövüş aletinin ne olduğu ya da kiminle dövüşüleceği mühim değildi. Sadece dövüş ve Sera Walker kelimelerinin bile yan yana gelmeleri kıyamete eşdeğerdi. Bir de buradaki şanssız rakibin ben olduğum da varsayılırsa, belki de sahaya çıkmadan kendimi bıçaklarsam daha şanslı sayılacaktım.

Tırnaklarımı çarşafa geçirdim ve dişlerimi gıcırdattım. Orak Akademi’de pek popüler bir silah değildi –en azından benimki kadar büyük boylu olanı- ve bu yüzden öğretecek bir hoca bulmak da zordu. Başlı başına ağır ve kocaman bir silahtı. Taşıması, saklaması zordu. Tehlikeli ve diğer silahlara nazaran biraz daha riskliydi. Elinizde çevirirken bir anda çevirdiğiniz şeyin kafanız olması pek hoş bir ihtimal değildi.

Orak’ı neden öğrendiğim konusuna değiniyim isterseniz, ben de emin değilim. Lanetli Olanlardan birine dönüşümümün tamamlanmasından önce Vlad bana Orak’ı neredeyse kusursuz bir şekilde öğretmişti. Zaten o sırada doğaüstü bir varlık konumunda olduğumdan yeni bir silahı tamamıyla öğrenmem  -Vlad’in de süreyi kısa tutmasıyla- ortalama 3 hafta sürmüştü.

Fakat normale döndüğümde, puf. Orak hakkındaki tüm bilgimi ve deneyimimi kaybetmiş bulunmaktaydım. İlk gördüğüm andaki gibi, Orak benim için sadece uzun bir sapa geçirilmiş bir metal yığınından ibaretti.

Bir daha düşününce sanırım Orak’ı öğrenmemin nedeni onca yaşadıklarımdan sonra yanıma bir şeyin kar kalmasını istememdi. Hiçbir açıdan bakınca kendimi karlı hissetmiyordum, fakat yeni bir silahı öğrenmek aradığım pazarlık olabilirdi.

Elbette hesaba katmadığım çok önemli iki etken vardı.

İlki, geri döndüğümde Orak hakkındaki tüm bilgimi kaybetmiş olacağımdı.

İkincisiyse, Orak’ı yeniden öğrenmek istediğimde bana öğretmen olarak Sera Walker’ın atanacağıydı.

Hadi ilkini yine geçtim, sebat edip bir şekilde yeniden her şeyi öğrenmeyi göze alabilirdim. Ama benden yaşça 2 yaş ufak olmasına karşın 6 cm uzun, hayalete benzettiğim ve katilim olmasına ramak kalmış, buz bakışlı çömezi öğretmenim olarak istemememin neresi anormaldi?

Açıkçası bana göre anormal olan baya fazla nokta vardı ama, görünüşe bakılırsa üstlerim için her şey gayet normaldi.

Eh, iş böyle olunca, baştan aşağı sarı kıç tekmeleyen bir tiplemeyle ben bu lanet olası silahı kavrayana dek ders yapacaktık.

Fazlaca hevesli olduğum için lütfen beni mazur görün. Sadece içimdeki coşkunun akmasına müsaade ediyorum o kadar.

Bıkkın bir tavırla nefesimi verdim. Sakince ayağa kalktım ve hazırlanmaya koyuldum. Duş alıp siyah dövüş eşofmanlarımı giyerken kendi kendime konuşmayı sürdürüyordum.

“Acaba nasıl biridir? Sürekli ön yargıyla küfredip duruyorum ama ne yapabilirim ki, kız Sevimli Ayıcıklardaki bir figüran gibi de durmuyor açıkçası.”.

“İçimden bir ses Komutan’dan beter olacağını söylüyor. Ya da bizim grubun koçundan. Eh, eğitmenliği bir çömeze verdiklerine göre kız ağız düşürtecek kadar iyi olmalı… Bir de James’le dövüşürkenki halini ve beni kurtarışını düşünürsek- bir dakika. Ben kızın nasıl dövüştüğünü gördüm ki… Tanrım kesinlikle işim bitti.”.

Saçımı tokayla atkuyruğu yaparken aynadaki halim içler açısıydı. Korku ve stresten ellerim titriyor, tedirginlikten kusacak gibi hissediyordum. Kendi kendime öleceğimi hatırlatıp duruyordum. Üstelik bu önyargı da değildi, harbiden ölecektim. Hani böyle çatır çatır, anam babam. Kız elindeki orakla beni ortadan ikiye bölüp sonra da tahminimce diğer kurbanlarına yaptığı gibi odasına asarak kıçımı dart tahtası niyetine kullanacaktı.

Ya da duvar süsü. İçimi doldurup aksesuar yerine bile kullanabilirdi beni. Gerçi bunun Akademi’de izin verildiğinden emin değilim…

Kendimi çimdikleyip sakin olmaya zorladım. Çünkü Sera Walker’ın görüntüsü en son kafamda kötü adamlara özgü bir kahkaha atıyor ve siyah pelerin giyiyordu.

Aynada son bir kez kendime baktım. Hazırım demek istedim, ama ağzımdan biraz değişiği çıkıyordu…

Hazırdeğilimhazırdeğilimhazırdeğilimhazırdeğilim…

Tamam… Görünüşe bakılırsa kendimi birden fazla kez çimdiklemem gerekecekti.

                                                                                     ~

Dımdızlak aşağı inip yemek salonuna yöneldim. Yanımda herhangi bir şey getirmem söylenmediğinden resmen antrenmana yaylana yaylana gidiyordum.

Bakışlardan kaçınıp kalabalığa karışarak bir enerji içeceği yürüttüm. Kahvaltı edersem muhtemelen kusacağımı geçtim ağzıma bir lokma atabileceğimi bile sanmıyordum. Stres diyorum stres, kahvaltı diyerek güldürmeyin beni rica ediyorum.

Elime aldığım şeyin Burn olduğunu görünce küfrettim. Enerji içecekleriyle aramın iyi olmamasını geçtim, son zamanlarda Burnden ayrı bir nefret etmiştim. Hem dayanamayacağım ölçüde tatlıydı, hem ağızda patlayan şeker misali yakıyordu, hem de şurup hissi veriyordu.

Enerji veriyor muydu peki? Hiçbir fikrim yok. Vereceği seviyeye kadar dayanıp içemiyordum ki.

Yutkunup yavaşça kapağı açarak içmeye başladım. Artık ağzımı hissedememeye başlayınca da kutuyu kendimden uzaklaştırarak dövüş sahasına doğru koşmaya giriştim ve yolda bir çöp kutusuna fırlattım.

Ana salondan bölüm koridorlarına geçip birkaç merdiven indikten sonra sahaya inen asansörlere bindim. İlginç bir şekilde ortalık fazla boş gelmişti. En azından tanıdığım kimse yoktu. Her yerde benden bir alt sınıflar geziniyordu ve üst sınıflarsa sayılıydı. Çömezlerin en üst katta olduğu varsayılırsa görülmemeleri mantıklıydı ama yine de bir garip hissetmiştim.

Kontrol odasında durmak yerine sahaya doğru duraksız inmeye karar verdim. Walker beni orada bekliyor olmalıydı. Neyse ki tam vaktinde gelmiştim. Erken gelsem garip bir sessizlik ve rahatsız edici bir tansiyon olacaktı; geç gelsem kızın huyunu suyunu bilmiyordum, bana küfredip 100 şınav verebilirdi. Bu yüzden zamanla oynamamanın iyi olacağını düşünmüştüm.

Sanırım… Yanılmışım.

Sahaya indiğimde etrafta kimse yoktu. Acaba kumanda odasında mıdır diye kafamı kaldırıp baktım ama orası da boştu. Şapşal şapşal etrafıma bakınıyordum ki temizlik görevlilerinden biri yanıma ilişti.

“Öğretmenin geliyormuş sanırım. Uyanamadığını söyledi. 5 dakikaya burada olur.”.

Görevliye boş boş baktım ve bağdaş kurup salonu incelemeye koyuldum.

Kendimi gerçekten çok mal hissediyordum.

Hani yaş olayını taktığımdan değil. Sadece kızda bir şeyleri kendime yediremiyordum ve bu yüzden bir şekilde rezil olmak hoşuma gitmiyordu. Zaten rezil olmaktan nefret ettiğimi de düşünürsek ek olarak bu durumun baş göstermesi güzel bir birleşim değildi.

Saçımdaki çatalları ayırmakla uğraşırken asansörlerden bir ses duyup ayağa kalktım ve yüzümü girişe çevirdim. Tahmin ettiğim gibi Walker gelmişti… Ama dürüst olayım kesinlikle böyle bir giriş beklemiyordum.

Beklediğim giriş yavaş çekimdeydi, Walker kararlı bakışlarla bir yandan yürürken bir yandan temizlikçi buhar makinelerini çalıştırıyor ve bir elektrogitar melodisi duyuluyordu.

Karşımdaki Walker ise bir yandan gerinip bir yandan da gözünü ovuşturuyor ve kafasını kaşıyordu.

İki resim arasındaki 7 farkı bulunuz.

İç çektim ve Walker’ın yanıma kadar gelmesini bekledim –ayriyeten düşünüyorum da bu gidişle ben ona tüm adı ve sadece soyadı dışında başka hiçbir şekilde hitap edemeyeceğim- . Tam önümde durdu ve alışılmadık biçimde kafamı hafifçe yukarı kaldırmak zorunluluğunda hissedince bir garip oldum. Gözlerini ışığa alıştırmak niyetiyle kıstı ve kim olduğumu hatırlamak istermişçesine bana baktı. O sırada muhtemelen emin olamadığım sebeplerden kaşlarımı çatıyordum ki kaşının biri sorgulama ifadesiyle havaya kalktı.

İstemsizce onu incelemeye başladığımı neden sonra fark ettim. Teni aşırı açıktı ve gözlerini yakından görünce yanılmadığımı kavramıştım. Harbiden yanardönerli gözleri vardı ve saçları gibi ilginç bir renkteydiler. Sarılı yeşilli güzel, merak uyandıran ama hafif de korkutucu bir tonları vardı. Saman sarısı saçlarını benim gibi atkuyruğu yapmıştı ama onun kuyruğu benimkine oranla kısacıktı. Zıttımmış gibi bembeyaz giyinerek gelmişti ki bunun kurallara aykırı olup olmadığından şüpheliydim. Sanırım hala burayı tamı tamına öğrenememişti.

Her şeyiyle uzun bir vücut oranı vardı. Ayrıca kıvrımlıdan çok direk düz diyebileceğim bir yapıdaydı ama kafa yorunca bir savaşçıya durup da kıvrım eklemek kadar gereksiz ve korkunç bir şey düşünemiyordum. Olduğu haliyle iyiydi. Hormonlarının hepsini boya kullanmasında bir sakınca görmüyordum.

Dikkatimi toplamam gerektiğini ne yazık ki biraz geç hatırladım ve içten içe tüm benliğime sövdüm. Bu kıza neden bu kadar kafayı taktıysam hiç yapmadığım bir şey olarak oturup orasını burasını inceliyordum. Dürüst olmak gerekirse o an gerçekten kendimden utanmıştım.

Kendimi toparladım ve daha önce aramızda geçenler dışında –ölüm kalım meseleleri, soğuk bakışlar vesaire vesaire- hiç resmi olarak tanıştırılmadığımızı fark ettim.

Elimi refleks olarak ona uzattım ve soğuk bir ses tonu bu “pek istekli” tanışmaya ilave oldu.

“Nightlion.”.

Birkaç saniye boyunca bana baktıktan sonra bakışları uzattığım ele geçip tekrar bana döndü.

“Sera.”.

Elimi sıktığını hissettiğimde yine küfrettim. Elleri de benimkilerden büyüktü. Tanrı aşkına bu kıza ne yapmışlardı böyle? Tamam Akademi’de bu kadar uzun bir sürü kişi vardı da neredeyse hepsi erkekti. Sera kadar cüsselisi bir kızı ilk defa görüyordum. Yine cüssesi sadece boydandı gerçi –bkz. Kas olsa da kız chopstick gibi.

Vee sanırım öğretmenimin elleri terliyordu.

Elini çekip üstüne sildi.

“Kusura bakma, elim çabuk ıslanır da.”.

Dudağımı umursamadığımı belirtmek istercesine büktüm.

“Dert değil.”.

Nedense aniden bütün uykulu hali geçmişti ve girişteki kadar olmasa da kararlı bakışlarla antrenman için kullanacağımız acemi silahları almaya gitti.

Şayet… Aniden elindeki silahın parlamasıyla kalp atışlarım kafayı oynattı.

Bu tahta değil ki… Metal. Neden…

Dehşetle komuta odasına baktım. Dopdoluydu. Ve oradaki herkesi tanıyordum.

Burak, Kate, Sultaniye, Oğuz ve James. Jennifer’lar, Komutan, Cécile ve Rey. Hatta Nicki bile! Neden? Herkes neden buradaydı?  Bunun özel bir antrenman olması gerekiyordu!

Korkuyla gözlerimi Sera’ya çevirdim. Boş bakışlarla elinde iki tane profesyonel orak tutuyordu. Birini sanki çok normalmiş gibi bana fırlattı. Zar zor yakaladım ki az kalsın düşüyordu. Yeteneksizliğime karşılık Sera garipsediğini belirten bir yüz ifadesi takındı. Oldu olacak Orak’ı bilmediğime inanmayacaklardı.

Fakat sorun bu değildi. Herkesin önünde mi savaşacaktım?! Hem de Sera’yla. Bilmediğim bir aletle. Hem de herkesin önünde! Hem de Sera’yla!

Kafam çoktan zonklamaya başlamıştı bile. Bu olamazdı. Mahvolacaktım… Rezil olacaktım.

Bakışlarım bir elimdeki orağa bir de Sera’ya kaydı.

Ve en son ona baktığımda, üstüme doğru geliyordu.

                                                                                      ~

“Ne neler oluyor!?” dememe fırsat bile kalmadan kollarım istemsizce hareket etti ve elimdeki orak havaya kalkıp Sera’nınkiyle çarpıştı. Uzun zamandır duymadığım tanıdık metal sesi kulaklarımda yankılanırken dehşet içinde öğretmenime bakıyordum.

Bir iki adım geri çekildim ve orağı yere fırlattım.

“Ha bilmem farkında mısınız ama bu şeyi kullanmayı bilmiyorum ben!”.

Hiddetle bir Sera’ya bir de komuta odasının başında duran Komutan’a baktım. Sera bana yine boş bir ifadeyle bakıyordu ve dürüst olayım irite olmaya başlamıştım. Zaten içinde bulunduğum durum yeterince canımı sıkıyordu, bir de bunların üstüne karşımdakinin yüzünü yumruklama hissinin eklenmesi taraftarı değildim.

Komutanın dediklerime inanmaya fazla hevesli ses tonu tüm salonda yankılandı.

“Böyle demenize rağmen biraz önce gayet güzel karşılık verdiniz Nightlion. Sera, sen ne düşünüyorsun?”.

 Yardım ister gibi Sera’ya baktım ama orağına yaslanmış havaya bakıyordu.

“Orağı ona attığımda yanlış tuttu. Duruşu ve tutuşu tam ben saldırırken değişti. Bilmiyorum.”.

“Pekala, ilk iki saniyede bir şey anlayamayacağımıza göre lütfen devam ed-“.

“Bir dakika.” Diyerek Komutan’ı durdurdum. “Ben size geri döndüğümde silahla ilgili tüm bilgimi kaybettiğimi zaten söylemiştim. Verilerime güvenilmediğini mi söylemeye çalışıyorsunuz?”.

“Bu doğru.” Buz kesildim, hala bana hain gözüyle bakıyorlardı. Hem de kurbanken. “Üzülerek belirtmek istiyorum ki Akademi’nin size olan güveninin yerine gelmesi için hala uygun bir an değil. Bu nedenle bir süre daha kendi vicdanınız değil otoritenin elleri altındasınız. Şimdi, lütfen antrenmana devam edin.”.

Sadece… Bakakaldım. Komutanın alışıldık umursamaz ve güya kibar ifadesi beni şuan yüzüme bile bakmaya cesaret edemeyen dostlarımdan daha az rahatsız ediyordu. Biri bile benimle göz teması kurmuyordu. Hepsi, hepsinin gözleri yerdeydi. Bağırıp hepsini kendime zorla baktırmak istedim, ama onlar hareket etmedikçe onlara gitmek gibi bir niyetim artık yoktu.

Gözlerimi biraz daha kısınca aslında bana bakan 2 kişi olduğunu fark ettim. Biri hiç şüphesiz Nicki’ydi. Onun bana bakmaması için bir gerekçe yoktu zaten.

Diğeriyse James’ti. Hıh, tabiî ki. James’in öyle bakışlarını kaçırmak ya da buna benzer huyları pek yoktur. Yüzleşeceği bir şey varsa yüzleşmesi gerektiğini bilir. Ama onun bana bakmamasını şuan daha çok isterdim sanırım.

Kafamı onlardan ayırıp sağıma baktığımda Sera orağını omzuna atmış, benimkini kaldırıyordu. Eğilmeden ayağını orağın altına geçirdi ve havaya zıplatıp eliyle tuttu.

Bana fırlatmak için durdu ve yüzüme baktı. Ben de ona döndüğümde ilk seferki gibi orağı bana doğru attı ve ben bu sefer bir nebze daha iyi bir yakalayış gerçekleştirirken sakince yerine geçti.

Parmaklarımı soğuk metale öfkeyle sardım. Demin Sera’nın atağına nasıl karşılık verdiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Fakat ne olursa olsun bana inanmayacaklardı. Madem dediklerim gereksizdi, neden beni saatlerce sorgu odasından çıkarmadılar? Diye düşündüm. Bu şeyi kullanmayı gerçekten bilmiyordum. Şuan elimde hissettiğim soğukluk tanıdık olsa da, önceden içimde kol gezen güven yoktu.

Şuan ki soğukluk bana güven icra etmiyordu. Şuan ki soğukluk canımı yakıyor, beceremeyeceğimin alametini veriyordu bana adeta.

Pekala, eğer bana inanmıyorlarsa, onlara kendim gösterecektim. Bilmediğim bir şeyi batırmak ne kadar uzun sürebilirdi ki?

Sera kafamdaki konuşmanın bitmesini beklermiş gibi sıkılmış bir tavırla bana bakıyordu. Dişlerimi sıktım ve içimdeki rezillik korkusunu bastırmaya çabaladım. Çünkü birazdan gerçekten fazlaca alay konusu olacaktım.

Genel silah bilgimle Sera’nın üzerine doğru harekete geçtim. Yanına kadar koşup orağımı salladım. Tahmin edilebileceği üzere hızlıca yana kaydı ve arkama geçip orağın sivri ucunu boynuma geçirmeye çalıştı. Son anda sırtımı çevirip orağımı kaldırdım ve iki orak da birbirine takıldı. Şimdiyse iş biraz güç savaşına kaymıştı.

Ne yazık ki, Sera benden daha güçlüydü. Ya da en azından ben şuan gücümü yanlış kullandığımdan kolayca üstüme geliyordu. Dayanamayıp geri zıpladım. Nefesim hemen daralmıştı. Zaten bir ayı aşkın bir süredir antrenman yapmıyordum. Bu şeyse çok ağır geliyordu ve ayaklarım dönerken birbirine takılacak gibi hissediyordum. Ben öyle kendi kendime hayıflanayım Sera zaten tek bir yorulma belirtisi göstermediği gibi muhtemelen benim de gösterme nedenimi anlamadı ve üzerime doğru atıldı.

Panikle savunma amaçlı orağı savurdum ama karnımı açıkta bırakmıştım. Sera da orağını ters çevirip yuvarlak metal kısmıyla karnıma vurarak beni yere devirdi ve kıç üstü yere düştüm.

Orağım uzak bir köşeye uçtu ve ben de savunmasız kaldım. Zaten gözlerimi açtığımda Sera da orağın sivri ucunu yüzümden 10 cm geride tutuyordu, yani öngörüldüğü gibi 3 dakikada nakavt olmuştum.

Vay be. Gerçekten berbatmışım. En azından 5 dakika dayanacağımı ummuştum.

Orağını çekip beni kaldırmak için elini uzattıysa da onu umursamayıp kendi başıma kalktım.

Zaten beni tuşe ettin Walker, bir de asillik yapıp yardım teklif etmene gerek yok.

En azından kendimi pek sinirli hissetmiyordum. Sonucun böyle olacağı belliydi, bu yüzden sızlanmanın gereksiz olacağını birkaç saniye önce kavramıştım. Sanırım direk bittiği için mutluydum sadece.

Sera yüzünü Komutan’a döndürdü ve Komutan da sonuçları duymak istediğini belirterek kafasını salladı.

“Hareketleri hantal ve çok dengesiz. Kontrolünü kaybedince duruşu aksıyor. Ayakları her an birbirine girecek ve yüz üstü düşecek gibi. Rol yapamayacak kadar kötü kullanıyor yani.”.

Bitirecek misin? Der gibi bıkkınlıkla Sera’ya baktım ama kızın beni taktığı yoktu. Onun yerine boğazımı temizlemeye karar verdim.

“Kısacası, orağı kullanmayı bilmiyor. Aniden gelen ataklara karşılık verebilmesi de yüksek ihtimalle içinde hala kalmış olan dürtülerin ürünü. Zamanla onları da unutacaktır.”.

“Hah,aldın mı cevabını?!” der gibi sinirle Komutan’a baktım.Ama herif tükürdüğünü yalar mı,gayet sakin bir şekilde “Pekala,o zaman bundan böyle orak eğitimi derslerinize başlayabilirsiniz.” Diyerek ellerini arkasında birleştirip komuta odasından çıktı.

Komutan da ayrıldıktan sonra herkes yavaş yavaş komuta odasını boşaltmaya başladı. Nicki göz kırpıp başparmağını kaldırarak aferin işareti yaptı. Güldüm ve dudak hareketiyle beni odamda beklemesini söyledim. Ne dediğimi anlamak için yakın çekim kameralara baktıktan sonra kafasını sallayıp o da odadan çıktı.

Etrafıma bakındığımda Sera arkasını dönmüş fırlamış olan orağı alıyordu. Tam gidecekti ki koca ağzımı açtım ve sesim salonda yankılanınca bağırmamam gerektiğini akıl ettim.

“Teşekkür ederim. Ehm, kısa kesip beni dertten kurtardığın için. Ve… Önceden hayatımı kurtardığın için de.”.

Şu havalı karakterler gibi kafasını sallayıp yürümeye devam edeceğini düşünmüştüm ama onun yerine omzunun üzerinden bana bakıp orta pislikte bir sırıtış fırlattı.

“Teşekkür edip etmeyeceğine derslerden sonra karar vermek isteyebilirsin… Çekirge.”.

…ÇEKİRGE Mİ?!

Gülüp salondan çıktı ve ben de yeniden sahayı temizlemeye gelen naçizane temizlikçiyle yalnız kalmıştım.

Harika, bir çömezin çekirgesi oluyordum. Yakında bana ayak işlerini yaptırıp asistanı da ederdi bu. Hatta malzemelerini taşıttırırdı. Ve sonra ayaklarını yıkatırdı! Sonra sonra sonra-

“Gidiyor musun kızım, buraları sileceğim ben.”.

Temizlikçi amcaya şeytanca bir bakış fırlattım ama adam arkasını dönmüş sallana sallana etrafı siliyordu.

İç çekip ayaklarımı sürüye sürüye yukarı çıktım.

Neyse. Umarım bundan böyle her şey daha iyi olacaktı.

TEMİZLİK AMCA AŞKIMSIN asldkaslşdşsl <3