1.Yine uyku düzenimin içine ettim.
2.Placebo kesinlikle akıl hastası yazılar yazmak ya da kafa bulmak için harika müzikler yapıyor.
3.Belki de içimdeki aşk acısı temalı fikirleri delilikle birleştirmesem hoş olacaktı...
Evet cadılar,işte müzikleriniz:
Song to say goodbye
The bitter end
Meds
Ve işkenceniz-yani randomınız.
(Not: Selene o kadar ruh hastası bir kaçık değil =A= Sadece 3. kitapta accık çook azıcık minnacık kafayı sıyırmış oluyor o kadar.Ama geçicek.Ninja da bana "Uzatma kadın bunalım bunalım sıkar insanı okuyamam ben =_=" yapmıştı biara ki haklı,bundan sonra bitirip adam akıllı şeylere geçiyor ve edebi psikologluğumu rafa kaldırıyorum.Ahh...Sanırım içimde ailem tarafından psikologluk hayallerimin yok edilmesinin hüsranı var o_O Kendimi bir şekilde bu konuda yazarken geliştirmeye zorluyorum ama ne yaptığımı anlayabilmiş değilim.Tek bildiğim sadece bu tür duyguları yazmayı çok sevdiğim.)
Ha buarada...Nolur James x Selene shipleme olasılıklarınızı ortadan kaldırmamış olayım Allahım noolur ;_;" İnşallah öyle bir halt etmemişimdir.
He evet işte James alsdkjl Uzun zamandır bahsetmem gereken ama bu aralar takmaya yeniden başladığım Selene'nin sevgulusu. Gerçi burdan kütük gibi duruyor ya neyse.Bi dakka o zaten kütük...Herr neeyse.
Klasik bir başlangıçtı. Her hikâyede olduğu gibi eli yüzü
düzgün bir genç adam, güzel sevgilisini ziyarete gidiyordu. Elindeki beyaz
sümbüllerle, özen gösterilmiş kıyafetiyle ve sahip olduğu bütün iyi niyetle
herhangi bir ayrıcalığı yoktu tekdüze karakterlerden.
Fakat sevdiği kız hastaydı, hem de çok.
Sahip olduğu hastalık ölümcül değildi. Kısıtlı bir yaşam
süresi kalmış filan da değildi. Onu sakat bırakan belirli bir faktör de yoktu
ortalıkta. Yaşamdan usanmıştı sevgilisi. İçlerinde bulundukları hayatın
kurbanıydı. Yaşamak zorunda kaldıklarıyla, elini kana bulamanın zorunluluğuyla,
kendini unutmanın, bir zamanlar sevdiği her insana şimdi nefret kusmanın
verdiği acıyla… Tükenmişti. Ona bahşedilen hayat şimdi emiyordu sahip olduğu
bütün enerjiyi. Mutluluğu sanki bir günahmış, bir suçmuş gibi… Çalınmıştı
ondan.
James kapıyı hafifçe tık tıkladı. Kapıyı açan koyu kumral,30’larının
sonunda bir hemşire James girdikten sonra ricası üzerine dışarıya çıktı ve kapıyı
sakince kapattı.
Başrol kızımız, odaya girildiğinde sol tarafta bulunan ve yerle
arasında en fazla yarım metre olan devasa pencerelerin önündeki deri koltukta
uzanıyordu. Bacaklarını ve kollarını koltuktan sarkıtmış, iki büklümdü. Kafasını
arkaya atmıştı ve boş bir ifadeyle pencerelerden ruhsuzca akan yağmuru
izliyordu. Uzun kumral saçları neredeyse yere değiyor, genelde olan dümdüz
şekillerinin aksine biraz dalgalı duruyordu. Çıplak bacakları odanın ısısına
rağmen diken diken olmuştu. Altında sadece siyah bir iç çamaşırı ve üstündeki
siyah askılı tişörtüyle güzel bir belayı anımsatıyordu bütün görüntüsü.
James dalmış olduğunu düşünse de kız camdaki yansımasından
onu izliyordu. Yavaşça kafasını çevirip ona baktı. Göz çukurları çökmüştü, yüzü
soluktu. Klasik bir hasta görüntüsü olsa da, bu imaj her şekilde karşıdaki
kişiyi etkiliyor, canını acıtıyordu.
Selene birkaç saniye James’e o pozisyonda, o ifadeyle baktı.
Sonra yüz kasları yukarı doğru kasıldı ve tüm yüzünü kaplayan bir gülümseme
yayıldı suretinde. Havada olan bacaklarını yere indirip kalkarken James de
getirdiği çiçekleri yanındaki ahşap masaya koydu. Odaya bakıldığında beyaz ve aralara
koyu gri tonları ile deri ve ahşap malzemeler kullanıldığı görülüyordu. Modern
bir görüntüsü vardı, uzun ve biraz alçak çift kişilik bir yatak ve birsürü, birsürü ilaç bulunuyordu. Saldırı amaçlı
kullanılabileceğinden olacak, pek fazla eşya yoktu. Tek bir resim bile yoktu,
duvarlar bomboş kalmıştı. Işıklar sesle çalışıyor olmalı ki, her hangi bir
lamba da gözükmüyordu. Oda zaten yağmurlu hava yüzünden biraz loştu ama
mimarisi de kasvetli olmaya çok fazla elverişliydi. Sadeliğin ve sessizliğin getirdiği
bir delilikti bu.
Selene ayağa kalktığında önce biraz sendeledi ama James
yetişemeden düz durmayı başardı. Yavaş adımlarla ona doğru ilerliyordu ama yine
de yamuk yumuk yürüyordu… Sanki uyuşturucu çekmiş ya da her an alkol komasına
girecekmiş gibi bir hali vardı. Şayet James bir dağ halini alan ilaçlara yandan
bir bakış attığında kendi şüphelerini cevaplandırmış oldu.
Selene dibine kadar gelip ona sarıldı. Açıkçası James’in
bunu beklediği söylenemezdi. Selene’nin bunalım hallerini yaşamıştı. Kötü
hissediyorsa ve bunun sorumlusu James ise: Ya onun yüzüne bakmaz ve gitmesini
söylerdi, ya kızgınlıktan köpürmüş bir şekilde ona parlardı, ya da konuşacak
kadar sakin olup duygularını aktarırdı.
Sarılmaysa, tüm bu evrelerin son basamağıydı. Bu nedenle James göğsüne gömülen yüzden ne kadar
hoşnut olsa da rahatsızlık, şüphe ve en çok da endişe baskın gelmişti. Yine de
Selene’yi geri ittirmedi, aksine ellerini her an geri çekebilirmiş gibi kızın
beline sardı. Zaten az süre sonra Selene de geri çekildi ve kafasını kaldırıp
sevgilisinin yüzüne baktı. Aralarında neredeyse 10 cm gibi bir fark olsa da
kafası yine de biraz yukarı kayıyordu. James kızın yüzünü yakından görünce kalbinde
garip bir his oluştu.
Bazen yeterince şanslıysanız -ya da kim bilir, yeterince şanssızsanız- gerçekten çok ama çok
sevdiğiniz bir insan bulursunuz. Ama içinizdeki her haliyle gerçek sevgidir,
geçici bir beğenme ya da kısa zamanlı bir dostluk değil. O kadar seversiniz ki,
tıpkı bir annenin çocuğu yaralandığında ona kıyamaması gibi, siz de sevdiğiniz
insanın zarar görmesini hiçbir şekilde istemezsiniz. Bir ağlaması, canının
yanması, yaşadığı şoktan dolayı titreyen ellerini görmek sizi altüst eder. Tepetaklak
olur beyniniz, kalbiniz ve dolaşım sisteminiz allak bullaktır. Yaralanmaması
için elinizden geleni yaparsınız. Ama o bir şekilde yaralanır. Ve siz…
Siz kahrolursunuz.
James’e olan şey de şuan tamamıyla buydu. Bu duyguları
hissediyor, kafasında bu düşünceler dolaşıyordu. Selene’nin görüntüsü
hastalıklıdan da öteydi, mahvolmuştu. Tek kelimeyle sağlıksızdı. Sadece vücudu
değil, ruhu harap olmuştu.
Vücudu demişken, ruhuna yaklaşamasa da o da kötü durumdaydı.
Vlad’le oldukları zamandan kalma çürükler ve kesikler her yerindeydi genç
kızın. Güzel ve taze tenini lekelemek istercesine asılmışlardı orada. Şekilli
dudakları ve ufak elleri kurumuş, yara olmuştu. Kemikleri biraz daha ortaya
çıkmıştı. Ölüm yanından geçip gitmiş gibiydi, ama fazla yakından geçmişti
sanki. Güneş bir daha yüzünü göstermemek üzere terk etmişti adeta Selene’yi.
Teni hayalet gibi soluktu.
Bunlar James için sorun değildi. Selene’yi ister inanın
ister inanmayın, her haliyle güzel buluyordu. Kızın şuan ki hali bile ona
yaralı bir meleği anımsatıyordu. Cümleler ne kadar abartılı olsa da, kıza o
kadar âşıktı.
Tek umursadığı acıydı. Kızın çektiği ıstırap. Bütün o can
çekişmeler.
Ve hepsinde, Selene’nin bunları tek başına yaşamasıydı onu
en çok rahatsız eden.
Selene’nin yüzünde yine o sinir bozucu gülüş vardı. Kim
bilir, belki de hayal gördüğünü sanıyordu. Her şekilde, maskeli bir mutluluk sergiliyordu ama. Mutluluğu
ham olsa, James bu kadar irite olmayabilirdi. Bu mutluluk değildi, deliliğin
getirdiği trajikomediydi. Olan bitenlere karşın elinden gelenin sadece gülmek
olduğu bir durumdu.
Ya da sadece ilaçlardan kafa bulmuştu. James kendisini görüp
görmediğinden emin bile olamadı bir an. Belki de şuan James yerine bir zebra
gördüğünü filan sanıyordu, olamaz mıydı yani?
“James,” Tamam zebra görmüyordu “Burada ne işin var?”.
Sesi biraz çatlamış ve uykudan yeni uyanmış gibi çıkıyordu. James
bu ses dışında kızın gözlerine biraz takılsa da cevabını fazla geciktirmedi. Kızın
gözleri… Bir şeyler diyordu ona sanki. Selene’nin ağzından çıkaramadığı
sözcükleri anlatmak onlara kalmıştı belki.
“Seni merak ediyorum.” Ne kadar âşık olursa olsun, James
romantizm adamı değildi. Kaba saba da değildi ama kafasında bir sürü düşünce
dolanıyorsa ağzını genelde oto pilota verirdi. Bu durumlarda konuşmak favori
uğraşı olmadığından, hislerini en sade bir biçimde dile getirip karşısındakinin
konuşmasına izin verir, onu incelerdi.
Selene mutlu olduğunu belirten ve öncekinden çok daha az
kaçık bir görüntüsü olduğu kesin bir şekilde tebessüm etti. Şuan sadece yorgun
duruyordu, her an yere yığılacakmış gibi.
Şayet aniden enerji dolmuş gibi çocukça hareketler yapmaya başladı.
Kendi etrafında dönerek bir tur attı ve kahkahaları sevimsiz odada yankılandı.
“Ee hapishanemi nasıl buldun?” Birden yapmacık bir suçluluk
ifadesi takınıp elini ağzına götürdü. “Ups, pardon. Yani rehabilitasyon odamı.”.
James etrafa bir kez daha göz gezdirip elini ahşap masaya
sürttü. “Bilmem. Fazla-“
“İğrenç, korkunç, sıkıcı, suratsız hemşirelerle dolu.” Selene
bunların hepsini masum bir görüntüyle liste sıralar gibi söylemişti. “Bayıcı.” Dedi
James. “ Bunaltıcı. Fazla havasız.”.
Selene elini sallayarak geçiştirir gibi yaptı. “Ahh uyuz
cadı 1 ve uyuz cadı 3 kaçacağımı düşünüyorlar da ondan, uyuz cadı 2 pencereyi açmaya
kalkışınca onu durdurdular... Ben de açmayayım diye kilit taktılar. Sadece beni gezmeye çıkardıklarında odaya hava aldırıyorlar.”.
Selene kendini sırtüstü yatağa attı ve rahatladığını
belirten bir ses çıkardı. Ayaklarını sallamaya başlarken gözlerini James’e
çevirdi. Parlayan yeşil gözlerindeki endişe çok rahat görülebiliyordu.
Dudaklarını büktü ve aynı çocuksu tonla konuşmaya başladı.
“Söylesene neden diğerleri de gelmedi?”.
James hafifçe kaşlarını çattı. “Gelemediler… Hepsini olası ziyaretçi
listesinden silmişsin.”.
“Ahh evet doğru ya. Unutmuşum.” Selene kalkıp oturur
pozisyonda durdu. “Var ya, aslında seni de silecektim.” Dedi James’e sanki çok
normal bir şeymiş gibi.
Sonra ayağa kalktı ve hala kaşlarını çatmakta olan oğlana
doğru ilerledi. Elini yanağına koyarken yine o sakin tavrına büründü. “Ama
gözlerini görmezsem üzüleceğimi düşündüm. Biliyor musun, bitki bile görmeme
izin vermiyorlar.” James’in getirdiği beyaz sümbülleri işaret etti. “Şu
çiçekler var ya, uyuz cadı 3 gelince onları çöpe atacaktır. Ama yine de çok
teşekkür ederim.”.
James tez ama yine de nazik bir hareketle Selene’nin bileğinden
tuttu ve yüzünden çekti.
“Selene, iyi değilsin.”.
Kız alayla güldü, mutluluk maskesi düşmüştü. Hatta bunu
bekliyor gibiydi.
“Hah, nereden anladın acaba? Bilmem belki de 3 hemşireyle
akıl hastanesi imajı veren bir odaya kapatılmamdandır. Ya da dur bekle,
hastalıklı görüntümden olmasın? Ayna olmadığından sadece camdaki yansımamla
yetiniyorum ama tipimi tam olarak görebildiğim söylenemez. Hilkat garibesinden
çatlak karı’ya kadar bir numara verebilirsen belki nasıl durduğumu anları-“.
“Sus.”.
James’in tutuşu elinde olmadan sertleşiyordu ama bunu fark
etmedi. Kabul edilemeyecek sözler, deli ve masum tavırlar, öfke ve aşağılama. James
doktorlardan gerçekten nefret ediyordu. Tıbbi mekânlardan da. Travma geçirmiş
bir insanı bu çeşit bir odaya kapatmaları saçmalıktı. Onu iyileştirmeye değil
toplumdan resmen uzak tutmaya çalıştıkları için Akademi’ye mi, şuan ki
tavırlarından Selene’ye mi, elinden hiçbir şey gelmediği için kendine mi kızsın
bilemiyordu.
En sonunda Selene gözlerini kısıp hafifçe inlediğinde James şaşkınlıkla
kızın elini bırakıverdi. Bileğinin iğne girişleri yüzünden mosmor olduğunu
unutmuş dakikalardır orayı sıkıyordu.
Selene morluklarına bir de kızarıklığın eklendiği bileğini
ovuştururken James’i akıl almaz bir suçluluk duygusu sardı. O bileğin
renkleriyle uyumlu şekilde mosmor olmuştu şimdi. Ne yapacağını bilemez
haldeydi, içini bir panik sardı. Kendini sakinleştirip hareket etmeme kararı
aldı. Belki de Selene’yi ziyaret etmenin zamanı henüz gelmemişti.
Kekeleyerek özür diledi. Seleneyse umursuyor gibi
durmuyordu. Kaşlarını çatmış, suratında huysuz bir ifade vardı. Bileğini
ovalamayı bırakıp arkasını dönerek koltuğuna geri oturdu. Bu sefer sırtı James’e
dönüktü ve ne kadar camda yansıması olsa da kafasını kollarına gömdüğünden yüzü
belli olmuyordu.
James içinde kendine karşı gitgide büyüyen öfkeyle gitmeye
karar vermişti ki bir ses duydu. Kalbini yeniden burkan bir ses. Yumuşak ve
ağlamaklı. Yalnız ve korkmuş.
“Ben… Bir hata mıyım?” Selene yüzünü James’e çevirdiğinde, sevgilisi
şok oldu. Ağlıyordu. Birden bu kadar aciz ve kırılgan olması James’i adeta felç
etmişti.
Oğlan içindeki dehşeti bastırmaya uğraşıp yüzündeki
soğukkanlı ifadeyi geri döndürerek kafasını yana salladı.
“Peki… Gereksiz miyim?”.
Bir kez daha kafasını sağa sola sallarken bunu yapmak artık
James’e zor geliyordu. Tüm kaslarının eridiğini hissediyordu. Üstüne binlerce
yük bindiğini, tüm uzuvlarının ve kalbinin ağrımaya başladığını. Ona sarılıp
her şeyin geçeceğini, bittiğini, aslında ne kadar güzel ve değerli olduğunu
bilmesini istiyordu. Ama dudakları açılamadı bir türlü.
Kız hüzünle gülümsedi. “O halde neden var olmamam
gerekiyormuş gibi hissediyorum?”.
Birkaç kristal gözyaşı daha yanaklarından süzülürken kapı
çalındı. Ama evet denmesini bile beklemeden, çalmasıyla içeri giren hemşire
James’in zaten tıbbi çalışanlara olan nefretine gerekçe sağlamış oldu.
“Üzgünüm,” dedi yapay bir özürle hemşire. Belki de Selene
haklıydı, kadın gerçekten uyuzdu. “İlaç vakti geldi, siz de sürenizi
doldurdunuz.”.
Selene gözyaşlarını silip koltuktan kalkarak yatağına
uzandı. Hemşire bir şırınga çıkartıp bir iki ilaçla uğraşırken kız kapının
yanında duran gence bir bakış attı. Uyuz hemşire işini bitirmiş şırıngayla
Selene’nin yanına oturdu. Batikonlu pamuğu gelişi güzel sürdü ve eski delik
yerlerine bir kez daha o metal ucu umursamadan sokuverdi. Selene önce acıyla
gözlerini yumdu, daha dinmeye vakit bulamamış gözyaşları yanaklarından bir kez
daha aktı. James elindeki kapı kolunu sıkarken kız ona bakıp yaşlı gözler ve
ağlamaklı bir ifadeyle tebessüm etti. Hemşire şırıngayı çıkarıp akan bir iki
damla kanı silerken ilaç hemen etkisini göstermiş ve Selene’nin göz kapakları
kapanmaya başlamıştı.
James’e son bir kez gülümsedi ve uyuyakalmadan önce
dudaklarından sessizce dökülen tek bir sözcükle perdeyi kapamış oldu.
“Hoşça kal.”.
BEEENCEE HEM DELİLİK HEM DE ORMANTİZM KOTAMI YETERİNCE DOLDURDUM aksdşlskd hemde hayat boyu =_= ahh saat dokuz olmuş..kahvaltı edip yatsam iyi olacak.BAY BAY >3<
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder